Εδω τα πράγματα είναι απλά και θα σας τα κάνουμε πιο απλά.
Ήγουν, νια νια.
''Το λοιπό'', που λένε και στην Επτάνησο - καλή της ώρα, μας χάρισε και τον εθνικό ύμνο...
Αφού φορτώσουμε στο αυτοκίνητο την γιαγιά, τις πτυσσόμενες πλιάν, την ομπρέλα ΘΑΛΑΣΣΗΣ, - προσοχή, η άλλη η μαύρη είναι για την Σταδίου τον χειμώνα - τα παιδιά, την σύζυγο και όλα τα άλλα σεπρεπά, ήτοι τά(μ)περ, τσάντες από αυτές του πήγαιν' έλα στο σούπερ μάρκετ -είμαστε οικολόγοι, μην ξεχνιόμαστε- και ό,τι αυτές περιέχουν, μάσκες ΘΑΛΑΣΣΗΣ πάλι κι εδώ - θα επανέλθουμε - βατραχοπέδιλα, σωσσίβια, στρώματα flamingo, δεύτερα μαγιώ, δεύτερο μεσοφόρι της γιαγιάς κτλ...ξεκινάτε για την (μ)παραλία.
Δόξα σοι Κύριε, δόξα σοι.
Κι ερχόμαστε στο επίμαχο θέμα: ΜΑΣΚΕΣ.
'Οταν βγούμε από το σπίτι, όλοι, μα όλοι -πλην του οικόσιτου Μπούλη, αν υπάρχει- φοράμε τις μάσκες.
Φτάνουμε στην παραλία, απιθώνουμε τα σεπρεπά ομού μετά της γιαγιάς υπό σκιάν, βγάάάζουμε την υφασμάτινη μάσκα, βάζουμε την άλλη την θαλασσινή και βουτάμε.
Βγαίνουμε από την θάλασσα, βγάάάζουμε την μάσκα θαλάσσης και φοράμε αυτήν της ''κανονικότητας''. Τότε και μόνον τότε, πάμε στο μπαρ για φραπέ, τοστ για τα παιδιά και ‘’μπλε’’ πορτοκαλάδα για την γιαγιά.
Η σύζυγος ‘’στην πείνα’’. Ας έφτιαχνε κάτι για όλους πριν φύγουμε και τώρα κι εσείς με την σειρά σας ‘’ξεχάσατε’’ να την ρωτήσετε, αν θέλει κάτι.
Εν τω μεταξύ, δεν περιφερόμεθα τρέχοντας μετά της μασκός – η οποία να σημειώσουμε χρήζει και αναπνευστήρα, αλλιώς θα σκάσετε- ανάμεσα στους λουόμενους για να πάρετε φραπέ από το μπαρ...θα νομίσουν αρχικά ότι βγήκατε άρον άρον από την θάλασσα γιατί σας πήρε στο κατόπι κάνα σκυλόψαρο.
Το αυτόν ισχύει φυσικά και για τα ρέστα μέλη της οικογενείας, πλην της γιαγιάς, που είπαμε, παραμένει ως έχει...κι αν τα μικρά, της βγάζουν την μάσκα και της βάζουν την άλλη, την θαλασσινή, εκτός που θα μπλαβιάσει η καημένη από την ασφυξία, ‘’να τους πάρει ο διάολος τον πατέρα’’, εσάς εν προκειμένω κι αυτό να το κοιτάξετε γιατί εκεί στο στάδιο της ανατροφής ‘’εξ απαλών ονύχων’’ κάπου το χάσατε...να, σαν το σωσσίβιο flamingo, που το πήρε ο αέρας και πήγε και προσγειώθηκε στα μπούτια της γκόμενας αυτουνού με την τζιπάρα και τις μπρατσάρες με μαίανδρο tattoo επάνω...και άει σιχτιρ, θα αγοράσουμε άλλο...(φλαμίνγκο) πού να τρέχεις να το μαζεύεις κι αντί για το ηλίθιο φλαμίνγκο, μαζέψεις τίποτα καρπαζιές, γίνεις και ρεζίλι.
Άρα : Δεν φοράμε την μάσκα θαλάσσης καθ΄ οδόν προς την (μ)παραλία ''για να είμαστε έτοιμοι''.
Το ίδιο ισχύει και για την επιστροφή. Τη βγάζουμε.
Καθ΄ότι, θα σας κοιτάνε οι άλλοι οδηγοί φρικαρισμένοι που θα είστε σαν εξωγήινοι όλοι και οδηγείτε ‘’σκαραβαίο’’ για ξεκάρφωμα, πλην της γιαγιάς που θα νομίσουν πως την έχετε απαγάγει.
Εσείς με την σειρά σας, θα τους κοιτάτε απορημένοι με γουρλωμένα μάτια πίσω από την μάσκα, που σας κοιτάνε φρικαρισμένοι εκείνοι κοκ και κάπου σε αυτό το σημείο, συνήθως επέρχεται είτε η στούκα είτε ο ειρωνικός γέλωτας ή και τα δυο, όπου ο τελευταίος, σας βγαίνει ξινός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου