Η μαρτυρία που ακολουθεί είναι του Απόστολου Ζεντέφη , τον οποίον και ευχαριστούμε:
«15 ετών , διάβαζα για τις εξετάσεις του σχολείου εκείνη τη μαύρη νύχτα. Ξάπλωσα αργά με τη σκέψη στην επόμενη ημέρα. Ο σεισμός τα άλλαξε όλα. Οι στιγμές εφιαλτικές, η βιβλιοθήκη στο υπνοδωμάτιο είχε πέσει , ευτυχώς όχι πάνω στο σώμα μου, κατεβαίνουμε στο στενό δρομάκι και όλη η γειτονιά εκτός σπιτιού. Κάποιος ή κάποια λίγη ώρα μετά μας δίνει τη πληροφορία πως υπάρχει ένα πεσμένο κτίριο στα Ψηλά Αλώνια. Ξεκινάμε να κατηφορίζουμε με μια παρέα από περιέργεια , αλλά και διάθεση να βοηθήσουμε ... Αυτό που αντικρίζουμε 5 λεπτά μετά πραγματικά ασύλληπτο και θλιβερό, οι μέρες που ακολουθούν δεν μας αφήνουν περιθώρια για εφησυχασμό. Πηγαίνω συχνά με τους προσκόπους στο προαύλιο χώρο του σημερινού μουσείου και βοηθάμε όπως μπορούμε και μας ζητάνε. Πολλές μέρες μετά θα φύγω για το χωριό μου σοκαρισμένος από το συμβάν. Ακόμα και χρόνια μετά το περιστατικό , φοιτητής πλέον στη Σχολή Πλοιάρχων ο τρόμος του Εγκέλαδου με ακολουθεί. Κοιμόμαστε σε κοιτώνες στη σχολή και κάθε φορά που το κρεβάτι μου κουνιέται (διπλό στρατιωτικού τύπου) είτε ξυπνάω ταραγμένος , είτε και πιο έντονα φωνάζοντας. Εν κατακλείδι, η εμπειρία μου μου δίδαξε πως σε τέτοιες στιγμές πρέπει να προσπαθήσεις να παραμείνεις ψύχραιμος και έπειτα να βοηθήσεις τους συνανθρώπους σου που σ´έχουν ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου