Μαρτυρία τέταρτη από το Egionews247-αφιερώματα
Μαρτυρία που μας στέλνει η φίλη και αναγνώστρια Νατάσα Καραμάνου
Μαρτυρία που μας στέλνει η φίλη και αναγνώστρια Νατάσα Καραμάνου
«Ήμουν Β γυμνασίου δίναμε εξετάσεις και θυμάμαι έκθεση θα γράφαμε. Όταν έγινε αυτό.. Βγήκαμε από το παράθυρο το ανοικτό των γονιών μου γιατί όλα τα άλλα είχαν σφινώσει και δεν άνοιγαν για να βγούμε. Μόλις βγήκαμε έξω.... Σκόνη.... Παντού σκόνη και χώμα... Είχε καταρρεύσει η εκκλησία του Αγίου Μελετίου που μέναμε απέναντι κ ένα τεράστιο τμήμα των γειτονικών σπιτιών.... Παντού φωνές, ουρλιαχτά, σκόνη, σκοτάδι...... Να μην το ξανανιώσει κάνεις όλο αυτό.....
Είχε πέσει το ρεύμα σε όλη την πόλη.... Πήρε το αυτοκίνητο ο μπαμπάς μου και περάσαμε από Κλεομένους Οικονόμου και Μητροπόλεως για να πάμε να δούμε τους υπόλοιπους συγγενείς (θείες,γιαγιάδες) γιατί δεν είχαμε επαφή με κανέναν καθότι τα τηλέφωνα ήταν εκτός λειτουργίας..... Μέσα στα σκοτάδια της πόλης διακρίναμε από τα φώτα των αυτοκινήτων κόσμο μικρούς μεγάλους παιδιά φωνάζοντας και κλαίγοντας στους δρόμους..... Δεν αργήσαμε να καταλάβουμε το μέγεθος της καταστροφής.... Μέχρι το ξημέρωμα δεν είχε γυρίσει κανείς σπίτι..... Πώς μπορούσε άλλωστε;;; Όλοι έξω... Σε πλατείες, αυτοκίνητα, οικογένειες μαζί και άνθρωποι που έψαχναν τα δικά τους πρόσωπα..... Κάποια στιγμή όταν πλέον ήταν μέρα επιστρέψαμε να δούμε το σπίτι μας κ τα πράγματα μας.... Δεν μπήκαμε από την πόρτα καθ' ότι δεν άνοιγε αλλά από το παράθυρο το οποίο βγήκαμε στις 03:20.... Πατούσα επάνω σε χαλάσματα, σπασμένα αντικείμενα, μπάζα..... Μέχρι που έφτασα στο δωμάτιο μου κ είδα ότι ο Θεός ήθελε να με αφήσει να ζήσω.... Η βιβλιοθήκη είχε πέσει πάνω στο κρεβάτι που κοιμόμουν μισό δευτερόλεπτο αφότου με τράβηξε ο πατέρας μου την ώρα του σεισμού.... Εκεί κατάλαβα γιατί ο πατέρας μου την ώρα του σεισμού με εμένα αγκαλιά είχε μείνει αποσβολομένος κοιτώντας τι θα είχε γινόταν αν αργούσε μισό δευτερόλεπτο να με τραβήξει.... Όλα περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν ταινία..... Ταινία θρίλερ, τρόμου που δεν θα ήθελα να ξαναζήσω.... Μνήμες κ πόνος κ πάντα ένα δάκρυ να κυλά από αυτές τις μνήμες...... !!!!!
Μείναμε ένα διάστημα σε σκηνές... Κάτω από τα γυμνάσια.... Μας έφερνε φαγητό σε αλουμινένια μπολάκια ο ερυθρός Σταυρός.... Χάος-λύπη-κλάμα παντού....»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου